Nee! Of toch wel...?
Over #pijn en #verdriet #delen, #rust en #steun geven en vinden tijdens een #stilte-wandeling. Over de #waarom-vraag en (geen) antwoorden vinden.
We wandelen in de groene rust van de natuur. De groene takken wiegen zachtjes in de wind. Hoe anders kan het zijn in ons hart. Dat we ons onrustig en bezwaard voelen.
Belast door grote of kleine zorgen of dingen die je niet kunt rijmen.
Een pijnlijke vraag.
Wat weegt er van alle dingen vandaag het zwaarst? Een vraag die veel opriep:
‘Dat ik vandaag zo geprikkeld reageerde op de kinderen, die van alles laten slingeren. Ik voel me daar wel schuldig over.’
‘Het jaarlijkse onderzoek in het ziekenhuis nadat ik kanker heb gehad.’
‘Het grote verdriet, dat we ons kind hebben verloren.’
Oh, wat een moeilijke vraag dit keer…
Eigenlijk gaan we er liever aan voorbij, de lasten van onszelf en de pijn van een ander. En toch beseffen we ook, dat het goed is om het onder ogen te zien. Want het is er. We moeten er mee dealen. Zoeken hoe we er het beste mee om kunnen gaan. Al zijn er tegelijk geen antwoorden, er is geen routekaart die uit de hemel valt.
Eerlijk
Het laatste deel van de wandeling is er de mogelijkheid om in tweetallen wat uit te wisselen. (Wie liever in stilte verder wandelt, ook prima natuurlijk.)
‘Ik heb er werkelijk bijna 4 jaren over gedaan, om weer de oude te zijn. Dat ik oprecht kan zeggen dat het goed met me gaat. Het lukte me de eerste tijd na de kanker maar niet om niet te piekeren, ik maakte me zorgen om elk pijntje. Hoe komt het dat het nu beter met me gaat, dat ik meer vertrouwen heb? Wat is de sleutel? Dat weet ik eerlijk gezegd niet.’
‘De pijn, het verdriet van het gemis is zo groot, zo diep. Af en toe laat ik het wel toe, even... En het overvalt me vaak ook zomaar. Er is zoveel wat me aan hem doet denken… Komt er ooit een einde aan?
Waarom?
Ik begrijp God niet. Waarom heeft Hij het laten gebeuren? Hij belooft dat Hij ons leven leidt en zorgt en beschermt. Maar hoe dan?’
Ja, waarom? Ik weet het ook niet...
Tijdens de koffie praten we verder: Ziekte en pijn zijn er gewoon. De enige weg is er door heen. We moeten het moeilijke in de ogen zien. Van onszelf, en als het kan, ook dat van de ander.
Delen
Het is goed is om het leven te delen met elkaar. Inclusief het verdriet en onze vragen. In alle eerlijkheid. Maar gedeelde smart is niet halve smart. Dat is te gemakkelijk. Andermans verdriet kunnen we niet invoelen. ‘Eerder heeft iemand die mij na staat ook een kindje verloren. We hebben toen veel meegeleefd. En toch, nu pas begrijp ik wat zij hebben moeten meemaken.’
Maar delen helpt wel. Het geeft verbondenheid. Dat je er niet alleen in bent.
En je geeft de ander de kans om met je mee te leven. ‘Ik moet er wel om denken dat ik dan niet met te snelle oplossingen kom. Die neiging heb ik wel.’ Hoe gemakkelijk zeggen we iets onhandigs en wat kan dat pijnlijk zijn. ‘Iemand zei eens tegen mij: je moet maar zo denken, die ander bedoelt het goed. En dat is ook zo.’
Bijzonder om de dingen te delen. Steun en herkenning te vinden en te leren van elkaar.
Licht
Degenen die na de wandeling mee gingen naar de kaarsjesviering hoorden deze woorden van Jezus: ‘Kom bij mij, allen die vermoeid en belast zijn, ik zal je rust geven. Leer van mij, ik ben vriendelijk en zachtmoedig’.
We probeerden onze lasten los te laten, neer te leggen. Er klonk mooie muziek als balsem voor ons hart. En we hebben we een kaarsje aangestoken.
Voor jou.
Dat je het mag volhouden tot het weer licht wordt in jouw leven.
Zo gingen we huiswaarts.
Rust?
Misschien vraag je je nu af, wat is die rust die Jezus wil geven?
Ik kan alleen zeggen hoe ik het ervaar:
Allereerst is die rust een geschenk, een geheimenis, een vrede die alle verstand te boven gaat.
Het heeft alles te maken met vertrouwen, met de kracht die vriendschap in zich heeft.
Dat Jezus mij aanvaardt zoals ik ben, onvoorwaardelijk, met wie ik mag omgaan als met een vriend. Hij is de enige met wie ik mijn verdriet echt kan delen en die me helemaal begrijpt. Bij Hem vind ik rust, wijsheid en geborgenheid, zelfs als alles misloopt, ja, tot in de dood. Hij omringt me met liefde en leert mij uit liefde en mildheid te leven. Daarom heb ik het nodig telkens de stilte te ervaren, en telkens alles in zijn hand te leggen. In het vertrouwen dat alles uiteindelijk goed zal komen. Met iedereen, met heel de wereld. Omdat Jezus de dood heeft overwonnen.
Geloof, hoop en liefde
Ik geloof dat ziekte en pijn bij het leven hier horen. Ik geloof niet dat God te pas en te onpas ingrijpt in de natuurlijke gang van het leven. Hij houdt de pijn niet bij ons weg. Op die manier beschermt God niet. God vult ook niet het gat van het gemis. Daarvoor is onze geliefde te lief, is het leven te bijzonder en waardevol.
Ik geloof dat God onze tranen ziet en bewaart. Wanneer wij huilen en schreeuwen, lijdt hij met ons mee. Ik geloof dat Jezus onze pijn en schuld heeft gedragen en dat hij ons kracht wil geven. Ik geloof dat God onze wonden geneest, door de tijd, op zijn tijd. En dat door alle pijn en donker heen, God ons leidt naar zijn nieuwe wereld. Waar al onze tranen worden afgewist en we onze geliefden weer zullen zien. En dat we hen zullen herkennen.
Dan zullen we eindelijk alles begrijpen en antwoorden krijgen op al onze vragen. Dan wordt ons verdriet geheel geheeld. Dan is alles licht en liefde.